Elbiseler şeffaf, insanlar kesif artık. Cesurca cesetlerini gösteriyor herkes. Birbirimizi ezbere biliyoruz. Lakin ruhlar tesettürde.

İçtenlik namına bütün kaygılardan kurtulunmuş, tüm tabular yıkılmış. Eğleniyormuş gibi görünmek için çekinmeler, beğenilmek için fikretmeler ve sınır tanımamak. Mukaddesleri bile feda ederken çekinmiyor insan; nefretten, kinden gözü dönmüş bir beğenilme, alt etme güdüsüyle. Evet o ayetler siz eski sevgilinize laf sokun diye indirildi(!)

Herkes olmak istediği gibi asosyal dünyada. Olduğu gibi olanımız, yok değil az. Instagramda herkes güzel, twitterda herkes komik, idealist… Ama genelde mutsuz insanlar. Kontrolsüzce yükseldi mutluluk eşiğimiz. O an nerede değilsek orası daha güzelmiş gibi geliyor artık. Canavarlaştırılmış egolarımız. Memnuniyetsizsiniz!

Ruhlarımız gasp edildi. Birbirimize yaptık bunu. Fikrimizi gösteremeyince cesedimizi gösterir olduk bizde. Uzun soluklu hiçbir sınavda başırılı olamayan boş bir kalabalığız şimdi.

Aslında bu bir kurban bayramı tebriği olacaktı, olmalıydı, olsun. Allah bayram ruhunu hissedebilmeyi hepimize nasip etsin, bayramınız mübarek olsun -kendi ruhlarımızın hasretinde-.

***iç ses: şimdi ben bu yazıyı niye paylaştım? beğenilmek için mi? bilmiyorum. belki.

Bakıyorsun; en sosyal gördüğün en kalabalık insanların hatta en güzel kızların bile -ki bu kızların etrafı her daim zibilton tane abaza doludur (yazar burada zibilyonu kalabalık bir ölçü birimi manasında kullanmaktadır)- profillerinde “üff sıkıldım”, “püff bunaldım” tarzı paylaşımlar. Anla ki 1500 arkadaş yahut 2500 takipçi bile yetmiyor insanın içindeki manevi boşluğu doldurmaya.  Çok sevgili -yada belkide o kadar değil şuan tam karar veremedim- Süleyman Demirel’in de dediği gibi “Binaen aleyh” huzur islamda dostlar. Hayırlı sahurlar.

İnciciler içi özet:

7 uyurların da dediği gibi “Ne uyudum be bilader”

Kendimi bildim bileli bir uyku sorunum var. Daha doğrusu bir uyku sorunum yok. Uykuya dair hiçbir sorun yaşamıyorum. Bu bir sorun mu bilmiyorum. Yere paralel durmama bile gerek kalmıyor bazen. Yastığa beş kala uyuyakalıyorum.

Bu askerlik süreci de gösterdi ki; asit denilebilecek yoğunlukta ayak ve ter kokusunda hatta yüksek desibel kahkaha sesinde bile uyuma güçlüğü çekmiyorum.

Ve bu gece. Bu bol yıldızlı ve ferah; hatta sırf güzel şeyler konuşulsun, bişeyler paylaşılsın da buralar daha yaşanabilir olsun diye planlanmış bu gecede, dayanamadım. Yine uyudum.

Not: Bu koğuş arkadaşlarımdan bir özür yazısıdır.

Xp ve daha önceki Microsoft işletim sistemlerinde her seferinde format atmak yerine bir sefer sistemi kurarsınız sonra sistemin yedeğini alıp sonra her seferinde yedekten tekrar yükleyebilirsiniz. Ghost ile bunun nasıl yapılacağını yazmıştım 2003 yada 2004 yılında. O zaman daha boot cdler yoktu 🙂

giriş:

Uzun zamandır düşünüyor olmama rağmen -yoğun bir sınav haftasnın ortasında- nihayet fırsat buldumda kendime bir blog oluşturabildim!

gelişme:

Bundan sonra kendi yazdığım programlama algoritmalarını, yeni öğreneceğim methodları, bazı kategorisiz anıları, sinirimi bozan mevzuları, paramı ödemeyen müşterileri, devamlı dizi izleyen bölüm sekreterini, çok sevgili bazı hocaları, pek sevmediğim bazı hocaları, bazı güzel arkadaşları… yani her boku buradan yazacağım.

sonuç:

Sizden ricam blog içindeki makaleleri okurken bazı reklamlara arada bir, bir kaç sefer tıklatınız. Öyle 20 sefer tıklatıpta b*kunu da çıkarmayınız! Zira reklam siteleri haddinden fazla tıklamara para ödemiyor.

***Yukarıdaki yazıyı yazarken kendi kendime dedim ki “Özet geç len p*ç” yukaradaki yazı “blog blog blog” isimli makalenin özetlenmiş halidir. Öyle kategorisiz bir anı işte.